اگر با کنسول نینتندو (همان میکروی خودمان) خاطره داشته باشید، احتمالا تفنگ آن را هم بیاد می‌آورید؛ حتی اگر هم این تفنگ را نداشته‌اید، احتمالا در خانه‌ی فک و فامیل‌تان برای یک بار هم که شده با آن Duck Hunt بازی کرده‌اید. بازی Duck Hunt خیلی ساده بود. آن‌قدر ساده که حالا که دوباره به آن نگاه می‌کنیم، طراحی و روند بازی‌اش به‌نظرمان بسیار ساده و ابتدایی می‌آید.
در Duck Hunt بازی‌کننده موج پس از موج به اردک‌های در حال پرواز شلیک می‌کرد. البته این شلیک‌ها به لطف تفنگ نه‌چندان بدردبخور نینتندو، چندان هم دقیق از آب درنمی‌آمد. بیشتر اوقات هم حتی با اینکه تفنگ را به صفحه‌ی تلویزیون چسبانده بودید، اما باز هم بازی خطا می‌کرد و تیرتان به هدف نمی‌خورد!
برای مطالعه بیشتر و تماشای بازی به ادامه مطلـب رجوع کنید....
خود بازی به کنار، جالب‌ترین بخش Duck Hunt سگی است که بازی‌کننده را موقع خطا رفتن تیرش مسخره می‌کند!
با این حال، چرا بازی Duck Hunt در خاطرمان مانده است؟ شاید یکی از دلایل‌اش، حس نوستالژیکی باشد که در حال حاضر با فکر کردن به آن ما را درگیر خود می‌کند. یعنی احتمالا مثل بازی‌های حسگر حرکتی کینکت و PlayStation Move، یکی دو بار Duck Hunt بازی کرده و آن را به کناری انداخته‌ایم؛ اما همین تجربه هم به عنوان یکی از خاطره‌های گیمی دوره‌ی کودکی یا نوجوانی در ذهن‌مان مانده است.
خود بازی به کنار، جالب‌ترین بخش Duck Hunt سگی است که بازی‌کننده را موقع خطا رفتن تیرش مسخره می‌کند! سگ Duck Hunt به‌قدری معروف شده که نینتندو او را به یکی از شخصیت‌های‌اش تبدیل کرده و از او در بازی‌هایی مثل Super Smash Bros هم استفاده کرده است.
بازی Duck Hunt به این دلیل معروف و محبوب است که به‌همراه بازی Super Mario Bros و در یک بسته فروخته می‌شد. یعنی بیشتر کسانی که Duck Hunt بازی کرده‌اند، کارتریج آن را به امید بازی کردن سوپر ماریو خریده بودند. با این حال، به امید اینکه Duck Hunt هم بازی کنند، ۹۰ دلار ناقابل را (که زمان خودش به اندازه‌ی چند صد دلار امروز بود)، خرج خریدن یک تفنگ نینتندو می‌کردند.
بیشتر اوقات هم حتی با اینکه تفنگ را به صفحه‌ی تلویزیون چسبانده بودید، اما باز هم بازی خطا می‌کرد و تیرتان به هدف نمی‌خورد!
هنوز هم درست و حسابی نمی‌دانیم که این تفنگ چگونه کار می‌کرد؛ اما یادمان است که با گرفتن تفنگ نینتندو به سمت یک منبع نور، مثل لامپ یا هر چراغ دیگری، می‌شد به نینتندو کلک زد. ما هم به جای اینکه تفنگ را به سمت صفحه‌ی تلویزیون بگیریم، آن را مقابل یک لامپ قرار می‌دادیم و تمام اردک‌ها یکی پس از دیگری به زمین میافتادند!
بازی Duck Hunt به غیر از اردک-کشی، بخش دیگری هم داشت که در آن به هدف‌هایی که پرتاب می‌شدند شلیک می‌کردید؛ اما به غیر از عدم حضور سگ اعصاب خوردکن نینتندو و تغییر در هدف‌ها، مکانیک‌های بازی هیچ تغییری نکرده بودند.
به‌طور کلی Duck Hunt را فقط با مسخره بازی‌های سگ‌اش یا مسخره بازی‌هایی که خودمان به هنگام بازی کردن در میاوردیم، به خاطر داریم. اگر در گوشه و کنار انباری‌تان یک میکروی قدیمی با تفنگ‌اش پیدا میشود، دستی به سر و روی‌اش بکشید و برای چند دقیقه به یاد قدیم، Duck Hunt بازی کنید. اگر هم دست‌تان به کنسول قدیمی‌تان نمی‌رسد، از خاطرات‌تان از این بازی برای‌مان در بخش نظرات بگویید.
